Interview Stephanie (30)
“Ik heb vanaf mijn jonge leven al veel meegemaakt. Mijn beide ouders waren alcoholverslaafd waardoor ik erg onstabiel ben opgegroeid. Mijn moeder overleed toen ik 9 was, mijn vader op mijn 16e. Ik kwam in een pleeggezin terecht, waar het niet goed ging. Ik ben toen naar een instelling gegaan, maar uiteindelijk ben ik toch weer teruggegaan naar het pleeggezin. Dit ging helaas weer fout, op mijn 20e ben ik op straat gezet.
Ik kwam in de nachtopvang terecht. Er is één vriendin in het bijzonder waar ik heel veel liefde voor heb. Ik leerde haar in de moeilijkste tijd kennen, en ze heeft me nooit laten vallen. Zij is echt mijn familie. Vanuit de opvang waar ik toen zat heb ik ook een praatmaatje gekregen, omdat ik zo eenzaam was en niemand had om op terug te vallen. Zij was alles wat ik destijds nodig had. Zij is nu 10 jaar in mijn leven en al die tijd is ze bij me gebleven. Zij is in mijn leven een van de weinige geweest die er echt voor me was. Die naar me luisterde en me begreep. Ik zie haar nog steeds één keer in de zes weken.
Als kind ben ik heel alleen geweest. Ik heb het echt gemist dat er doorgevraagd werd, echt werd geluisterd. Begin gewoon met een praatje, vraag eens hoe het gaat. Laat een kind voelen dat je hem of haar echt ziet. Dat is zo nodig.”
